Santo Andrés de Teixido.

Cabo do mundo, no que remata o camiño e a Fe de Santo Andres. En Teixido está unha das entradas ó outro mundo, o porto no que as almas se embarcan para a súa viaxe ó alén "a San Andrés de Teixido vai de morto quen non vai de vivo". Por iso é lugar de peregrinaxe ó que todos os galegos, portugueses do norte, asturianos... acoden. Os animais que se ven polo camiño (largartos, corvos, sapos, insectos), as caveiras, as pedras (por iso hai que levar unha pedra e deixala no milladoiro) e mesmas plantas poden ser almas que fan o camiño. Tamén ocorre que as xentes leven canda eles as cinzas dun familiar, ou que lle garden á alma dun parente sitio no coche, no autobús, na mesa da fonda, etc, supoñendo que vai con eles o seu espírito (para iso van avisalo ó cimiterio, lévanlle ou mércanlle comida que logo regalan a un necesitado e, de volta a casa, vólveno "levar" ó cimiterio). En realidade, a crenza orixinal non pode ser máis que a de que por Teixido pasamos todos de mortos (e non só os que non foron de vivos), pois é o punto de entrada para o outro mundo.

Hai que beber na súa fonte que ten tres canos ( e é mellor beber dos tres). É unha fonte tripla, coma as Burgas ourensás, coma as fontes das tres mouras. Nela bótase pan que se lle ofrece ó santo; se aboía, cúmprese un desexo e o romeiro pode volver outra vez; senon aboía,  o desexo non se cumpre, ou o romeiro non volve, pois vai morrer logo.

Unha vella e clásica relación entre morte e vida, morte e fecundidade, fai que os deuses da morte sexan tamén deuses do amor e da fertilidade. Así nos cabos do mundo dase o culto da morte e da procreación. En Teixido, (como en Fisterra) hai a herva de namorar e os xuncos de ben parir, ademáis a viaxe faise tamén para ter familia, facendo cama nos arredores da capela. 

Conta unha lenda que nunha ocasión, uns estudantes que ían a Senandrés atoparon unha caveira e fóronlle dando patadas, sen respecto ningún ata o santuario, cando chegaron alí, a caveira falou e agradeceulles que a levaran a rolos pois sen a súa axuda nunca tería chegado.